які ж невыносна разнастайны гэты сьвет. прырода ў сваім росквіце водарамі травы і красак галаву дурыць, за горадам смачны пах вогнішчаў і зямлі, усё жывое, рухаецца, не спыняецца, сьпявае, шуршыць у траве, вільгаць і млосные хараство і вецер. і як да ванітаў мутарна ў прыгарадным аўтобусе з зачыненымі вокнамі (скразьняк, вашу ж блін) які ( Read more... )

чалавек у слоіку, памерам з мезенец, не заўсёды быў такі маленькі. ён нарадзіўся ростам каля 50 сантаметраў, хадзіў у садкі, школкі і іншыя ўніверсітэты, і магчыма ўладкаваўся б на працу, аж аж аднойчы пакаштаваў печыва Алісы з краіны цудаў і ледзь выкараскаўся з-пад тоннаў сваёй адзежы. з чалавекам у слоіку я размаўляю шэптам ( Read more... )

і хочацца проста і безумоўна паразмаўляць аб існаваньні, справах надзённых і аб віхуры жыцьця, у які мы трапілі. слухаць і чуць былыя крокі суразмоўцы, казаць і ўсьведамляць, перапытваць і зьбівацца на тэмы розныя-розныя, вязаць словамі коўдру быцьця, нібы вяртаньне, аж не, спазназнаньне таго-хто-насупраць, і час каб быў невымераны абставінамі, ( Read more... )

такога глупства і такіх шчырасьцей мы даўно, а мо й ніколі, адзін ад аднаго не бачылі і не чулі.
мінулай бясконцай ноччу стала відавочным, што вартасьць моманту вызначаецца яго заканчэньнем, і трэб перакуліць мазгі каб кожны момант шляху быў настолькі варты!
і быць адкрытым - лягчэй.

восеньню думкі абрыўкамі, кавалачкамі мінулай вясны ( Read more... )

Вясны чаканьне надышло ( Read more... )

Здаецца, калі я была дзяўчынкай малой, я умела медытаваць. дзеці ўсе ўмеюць забывацца за сваімі цацкамі ( Read more... )

усё жыцьцё - броўнаўскі рух сутыкненьня, духовага судакрананьня зь іншымі чалавечымі постацямі.. адных ты вядзеш за сабой, другія захапляюць цябе ўласным прыкладам, паказваюць новыя аспекты існаваньня. і наўрад ці можна іх горшымі альбо лепшымі абзываць. калі патрэба зьнікае, то, увабраўшы ўсё яму патрэбнае, чалавек што быў на хвасьце зьнікае, а ( Read more... )

мяккі чырвоны закат жаўцявым дымам поўніць чатырохкутны спакой, адчуваеш сябе - у вышыні, ружовым сьледам самалёта пралятаючы ля першай цьмянай зоркі, глядзіш на Зямлю звысока, ты - чалавек прыгожага сусьвету, частка арганізма, што пульсуе ўнізе, рухаецца і ні на хвіліну не спыняецца. ты - кропля ў моры, і табе прыемна быць кропляй такога мора ( Read more... )

А я працягваю маўчаць,
хаця словы мне як паветра.
А я працягваю стаяць,
Хаця крокі мне як вада.
І я закрываю вочы,
ад таго, што тут бачу,
і я закрываю вушы,
ад таго, што тут чую.
І я адчыняю дзьверы,
каб нарэшце пайсьці і сказаць,
але працягваю стаяць,
з закрытымі вушамі і вачыма,
і моўчкі глытаць
шалёныя кроплі
прыпозьненага кіслароду.